Vandaag wil ik jullie het verhaal vertellen van Vaka, de lieve, gevoelige, onzeker merrie. Een watertype. De weken dat ik vreesde dat ik afscheid van haar moest nemen hebben mij aan het denken gezet. Ze heeft me zoveel geleerd.

Vaka (Waka) was als veulen al wat terughoudend, nadat ze gechipt was hebben wij een jaar niet bij haar in de buurt mogen komen. Als ik grondwerk met haar deed had ik een paard in de bak die zo min mogelijk ruimte in nam en constant vroeg om bevestiging; ‘doe ik het zo goed?’, ‘is dit wat je van me vraagt?’. Ik heb haar altijd de ruimte gegeven om deze vragen te stellen, ik wordt niet boos als je iets fout doet, fouten maken mag.

Ze is een tijd mee gegaan op buitenritten met iemand anders (ze was toen nog niet van mij en ik was nog jong). Ze deed alles erg braaf, het enige aparte gedrag wat ze soms liet zien was afslaan. Zomaar ergens de bosjes in rennen en een nieuw pad uitvinden, eerst konden we daar nog om lachen.

Vaka is in training gezet bij een ervaren trainingsstal. Hoewel het eerst goed leek te gaan kregen wij na een tijd het bericht dat ze onverkoopbaar was, iedereen was bang voor haar. Ja, wat moet je dan? We hebben haar uiteraard direct opgehaald en kregen een volbloed mee terug. Ze zou daar zou door alle linten vliegen en rende met een noodgang de trailer op, sloeg nog met haar hoofd tegen de zijkant aan, maar je mag weer mee naar huis Vaka.

Eerst maar een tijdje rust. Er kwam een vrouw die haar wel door wilde rijden. Goed om ervaring op te doen dachten we nog. Ik heb één keer met haar mee gereden en ik zie haar nog in keiharde galop er vandoor gaan, zo een autoweg over en het volgende zandpad op. Dit kon dus niet langer.

Ik was heel rustig weer begonnen met de paarden nadat ik langzaam het verlies van mijn dierbare merrie Dissa had kunnen verwerken. Nu wist ik dat ik Vaka moest helpen. Tijd om te beginnen aan onze leuke, pittige maar vooral leerzame weg.