Daar stond ik dan tegenover een paard dat blijkbaar gevaarlijk was en er vandoor ging? Ik bekeek haar eens goed en zag dat ze bijna op haar eigen hoef stond, zo weinig ruimte wilde ze zelf innemen. Ze keek een beetje triest..

Vaka, wij gaan samen plezier beleven. Ik ga je proberen het vertrouwen in jezelf weer terug te vinden. We hebben veel grondwerk gedaan, los samen rennen, longeren, wandelen, heuveltjes lopen en vooral veel lol maken. Je kwam telkens beter in je vel te zitten. We hebben ook langzaam het rijden weer opgepakt. De eerste keer deed je alles zo goed en braaf! Tot ik je lange teugel gaf, maar wat moest je nu? Welke kant moet je nu op? In welke snelheid? Dit vond je zo moeilijk. Hier zijn we op gaan oefenen, ik geef je met mijn zit aanwijzingen, blijf rustig in mijn hoofd, af en toe ben ik liedjes aan het zingen, en ik gebruik altijd de duidelijk regel: “rechtdoor is rechtdoor en dus niet rechtsaf”.

Ik weet nog dat we in het bos aan het stappen waren, ik zag een ontzettend mooie vogel op een tak voor ons zitten, hij was heel erg groot, ik denk wel vijftig centimeter, een forse snavel en felle ogen. Ik probeerde hem zo goed mogelijk in mij op te nemen zodat ik later op kon zoeken wat voor soort het was, (ik ben er overigens nooit achter gekomen) tot hij wegvloog. Ineens realiseerde ik me dat jij aan de lange teugel stapte, niet afgeslagen bent, ondanks dat ik met iets anders bezig was. Hier hebben we de eerste grote stap gemaakt.

Na een tijdje konden we veel samen, we waren echte vrienden geworden (ja ik ben van mening dat dit kan met je paard. Zolang hij maar altijd weet dat jij de baas bent als puntje bij paaltje komt). We reden alleen buiten, je zag hier en daar wel wat kabouters in het gras zitten. Soms wel hele families! Daar kunnen we natuurlijk niet zomaar langs! Maar verder was je ontzettend braaf. We probeerden zonder hoofdstel te rijden, dit deed je ook heel erg goed! Hoe dan ook hebben we veel plezier beleefd. Uiteindelijk vele lange ritten gemaakt met je vriendje Viti. Je had ondertussen zoveel zelfvertrouwen gekregen dat ik wel eens grapte; ‘er komt een moment dat ze probeert om te vliegen’.

Het was zondagochtend, koud, guur, midden in de winter. Maar ik had in mijn enthousiasme besloten om samen met een vriendin te paard een dagrit te gaan maken. We zijn langs rennende paarden en shetlanders gekomen, kranen die stenen aan het verplaatsen waren, vrachtwagens en trekkers. Je was met alles zo braaf. Toen we uiteindelijk op het natuurgebied waren beland hadden we het ondertussen zo koud, mijn vriendin had haar hand opengehaald en wat bloed hier en daar. We hebben besloten om terug te keren naar huis, volgende week beter dachten we nog. Helaas mocht dit niet zo zijn….