Op een ochtend in de week daarop volgend kwam je stram en stijf uit de wei. Het kostte veel moeite om te lopen en alles ging heel erg langzaam. Direct de dierenarts gebeld, ze kwam tot de conclusie dat ze licht hoefbevangen is, na aanleiding van bloedonderzoek blijkt dat ze ook spierbevangen is. We hebben haar lekker een dekentje op gedaan en direct van het gras afgehaald. Je wordt er zo verdrietig van om je paard zoveel pijn te zien lijden. Zo ontzettend sneu..
Het jaar dat hierop volgde ging het soms een tijdje goed, maar telkens kwam de hoefbevangenheid weer terug. Opnieuw onderzoeken gedaan en het is gebleken dat je PPID (cushing) hebt. We hebben je op de medicijnen gezet waar je niet op reageerde zoals had gemoeten. Telkens ging het slechter, je kreeg veel pijnstillers. De dosis medicijnen maar weer verhoogd. Maar het mocht niet baten, je knapte niet op en had erg veel pijn.
We hebben besloten om röntgenfoto’s te laten maken van het hoefbeen, we hadden verwacht dat dit al zover gekanteld zou zijn dat het niet meer terug te draaien is. Sommige dierenartsen zijn van mening dat als het hoefbeen eenmaal gekanteld is, dit nooit meer goed komt, anderen denken van wel. De vraag is , hoeveel pijn wil ik mijn paard nog aandoen? Alleen maar om haar hier te houden, in een bak? Misschien kan ze nooit meer op het gras… Nooit meer lekker tussen een grote groep paarden staan te grazen. Is dit het leven wat ik voor haar wil?
Er was die week veel om over na te denken. Het was soms een beetje afscheid nemen, soms verhalen ophalen en er ontzettend om lachen. Die geweldige Vaka, wat heeft ze ons veel gegeven! Wat mogen wij dankbaar zijn dat ze hier bij ons was. Hoewel ik het een erg moeilijk beslissing vond wat ik nu moest doen, was ik er in ieder geval van overtuigd dat ik voor het paard moest kiezen. Ik zal haar hier ontzettend missen, maar ik denk dat ze de rust zal vinden, pijnvrij zal zijn en misschien zal ze op me wachten en zie ik haar weer terug, ooit. Paarden denken niet in jaren en dit is het meest respectvolle wat ik voor kan doen. Juist om alles wat ze was, om wie ze was, verdient ze het om een waardig leven te hebben, en dus ook een waardig einde.
We zijn ervan uitgegaan dat de uitslag slecht zou zijn, vooral omdat we zagen hoe slecht ze liep. Met alle pijnstillers die ze kreeg zou ze minstens drie meter moeten kunnen lopen, maar dit deed ze niet.. Ik wist wel dat ze nooit een hoge leeftijd zou bereiken. Een paard dat met 10 jaar al de diagnose PPID krijgt wordt ogenschijnlijk niet oud, maar dat het nu al zou zijn?
De dierenarts was gearriveerd om de röntgenfoto’s te maken. Pfff wat een spanning, gelukkig kon hij het direct op de computer zien. ‘Nou,’ Begon hij, ‘het hoefbeen is wel iets gekanteld, dat is wel te zien, maar een paard kan hier nog prima mee leven hoor, er zijn zelf paarden die hier gewoon mee gereden worden.’
Wacht even? Wat zei u zojuist? We waren totaal verbaasd door deze uitslag, maar ook zo ontzettend blij! Ik had een hele lijst met alles wat ik nog wilde proberen als er nog hoop was na de foto’s. En die is er dus! De vraag resteerde alleen nog, waarom loopt ze zo slecht?
We zijn gestopt met haar als een ziek paard te behandelen, hoe sneu het ook is dat ze pijn heeft, we gaan er nu 100% voor om haar beter te maken. Diverse reguliere en alternatieve geneesmiddelen uitgeprobeerd. We zijn een revalidatie traject in gegaan; elke dag een stukje lopen, telkens iets verder (dit doet ze echt ontzettend goed en vindt ze heel erg leuk!). En we hebben haar veel liefde en knuffels gegeven.
We zijn nu een paar maanden verder en ze gaat elke dag een beetje beter! Ze kan al best een stuk lopen, ze kan zelf weer stukjes draven! En alles gaat met heel veel plezier en levenslust. Ik hoop dat we dit kunnen volhouden en dat ik toch nog een aantal jaartjes van haar mag genieten. Onze bijzondere Vaka.