Kirsten Potgieter is 20 jaar en eigenaresse van Besti Vinur Horsemanship. Een organisatie die zich richt op de communicatie tussen mens en paard. In korte tijd bouwde ze haar hobby uit tot een bedrijf en is ze succesvol. We vroegen haar hoe ze als jonge onderneemster van haar hobby haar werk maakte!

 

Wat betekent een “perfecte” dag voor jou?

Eigenlijk kan ik veel dagen wel als de “perfecte” dag zien. Dit is als een training met één van mijn paarden erg goed gaat, of als er een doorbraak is met een trainingspaard. Dat ik bijvoorbeeld merk dat een oefening die gisteren nog heel moeilijk was, vandaag wel lukt.

Ook uit het lesgeven kan ik veel voldoening halen. Angstige mensen die voor het eerst weer kunnen genieten van een buitenrit. Een wedstrijdje ‘met één hand rijden’ en allemaal blije kinderen. Mensen die voor het eerst op hun paard kunnen zitten tijdens het zadelmak maken. Dit zijn echt dingen waar ik enorm veel voldoening uithaal.

Waar is je passie begonnen?

Dat is moeilijk te zeggen. Ik ben begonnen met rijden toen ik zes jaar was, maar toch denk ik dat mijn passie pas echt begon tijdens het werken met Viti. Viti was bang voor mensen en wilde er niet bij in de buurt komen. Hij had geen nare ervaringen maar toch wilde hij niks met mensen te maken hebben.

Mijn ouders wilde hem weg doen omdat hij best moeilijk was maar ik vond hem zo mooi! Hij was net als Spirit (een wild paard uit een tekenfilm) zei ik. Dit leidde ertoe dat ik als tienjarige met hem aan het werk ben gegaan.

Met veel ups en downs hebben we allebei van elkaar geleerd. Ik zie hem nog steigerend naast mij staan, ik had brandblaren in mijn handen van het touw en tranen in mijn ogen. Hij ging regelmatig door de linten heen als hij het te spannend vond. Zie het paard dan maar weer eens te vangen.

Maar het was een hele bijzondere reis. Hij heeft me laten zien hoeveel je kunt bereiken met werken op de grond. Hij vertelde me wat wij van paarden kunnen leren. En hij leerde me (soms waren dit harde lessen) om altijd naar het paard te luisteren.

Ik heb veel grondwerk met hem gedaan en hem daarna zadelmak gemaakt. Nu is hij het braafste paard dat we hebben en nog steeds één van mijn beste vriendjes.

Wat is je mooiste ervaring tot nu toe?

Mijn mooiste ervaring is toch met Skír,  een paard dat erg bang was voor mensen. Waarschijnlijk heeft hij ook een verleden van mishandeling. Hij was extreem bang voor halsters en zwepen. Zijn enige reactie hierop was heel hard rennen, soms steigerde hij ook.

Toen ik bij hem kwam kijken was hij 12 jaar oud, veel mensen en trainers hebben met hem geprobeerd te werken, maar het is nooit echt goed gegaan. De laatste vier maanden kon niemand meer bij hem in de buurt komen. Hij moest bekapt en ingeënt worden, maar dit was door zijn enorme angst niet meer mogelijk.

De mensen wilde hem weg doen omdat ze er niks meer mee konden. Ik ben bij hem gaan kijken, heb met hem gewerkt en kon hem binnen een uur een halster om doen. Dat was het moment dat ik eigenlijk al wist dat ik hem wel wilde hebben. Skír was zo angstig, ik wilde niet dat hij nóg meer nare ervaringen op zou doen.

Ongeveer 2 weken later kwam het moment dat ik hem op ging halen. Ik vond het best spannend en vroeg mij af hoe ik een paard dat niet te benaderen, laat staan te pakken was, in een trailer moest zetten.

Toen ik aan kwam rijden en de auto uitstapte hinnikte hij naar me. Vervolgens stond ik nog even met de eigenaar te praten en kwam hij zomaar naar ons toegelopen. Ik stapte tussen het lintje door, aaide hem even en kon toen zonder problemen het halster om doen. Hij vond het wel wat spannend maar toch liep hij vol vertrouwen achter mij aan de trailer in.

Wat is tot dusver je grootste succes?

Wat mijn grootste succes is vind ik lastig te zeggen. Ik ben erg blij dat ik Viti van zijn angst af heb kunnen helpen en Skír weer vertrouwen in de mens heb kunnen geven. Maar Vaka heeft ook een bijzondere plek in mijn hart. Vaka was heel erg onzeker, ze heeft op een trainingsstal gestaan om verkocht te worden maar iedereen was bang voor haar. Tijdens een buitenrit ging ze er regelmatig vandoor, ze rende dan in volle galop de bosjes in of stak zomaar een weg over. Ik heb veel met haar gewerkt en geprobeerd om haar weer wat zelfvertrouwen terug te geven. Dit was soms best lastig want hoe vertel je een paard nou dat hij het juist wél kan? Tijdens het werken met Vaka heb ik haar zien veranderen van een paard dat amper achter je aan durfde te lopen tot een zelfverzekerde IJslander die zonder problemen voorop liep tijdens een buitenrit. Het was werkelijk prachtig om mee te maken. Het gaat nu heel erg goed met haar, ze gaat er nooit meer vandoor en is geweldig om te rijden. Ze mag nu ook andere mensen leren hoe ze met paarden om moeten gaan en dit doet ze heel erg goed.

Hoe ervaar je als jonge ondernemer soms oudere mensen te moeten begeleiden?

Soms is dat wel eens lastig, zeker in het begin zag ik er wel eens tegenop om aan oudere mensen te moeten vertellen hoe ze met hun paard om moeten gaan. Ik probeer daarom tijdens de lessen altijd open te staan voor de inbreng van de klant. Zij kennen hun paard het beste en ik ben er om advies te geven.

Meestal als ik bij klanten kom staan ze open voor mijn advies en dan maakt het leeftijdsverschil eigenlijk niet meer uit.

Wat is jouw specialisatie?

Mijn specialisatie ligt bij het trainen van paarden en het oplossen van problemen. Zo werk ik vaak met paarden die erg angstig zijn, moeilijk te pakken of paarden die in paniek raken tijdens het rijden.

Wat heb je hiervoor gedaan?

Ik heb natuurlijk verschillende opleidingen gevolgd, maar de meeste kennis heb ik toch verworven door de paarden zelf. Zij zijn het beste in feedback geven, zeker als ik iets niet goed doe krijg ik het altijd te horen. Daar ben ik ze heel dankbaar voor.

Wat zijn je ambities?

Mijn ambitie is voornamelijk om nog veel meer mensen en paarden te kunnen helpen. Ik hoop dat er meer aandacht komt voor paarden die op stal staan. Ik wil graag aan mensen laten zien dat de meeste paarden gewoon buiten kunnen staan en daar vaak ook veel gelukkiger van worden. Het komt namelijk veel dichter bij de natuurlijke leefomgeving.

Het is heel erg als je een kat of hond zijn hele leven in een bench houdt, maar voor paarden is het geen probleem om ze in een kleine ruimte op te sluiten.

Waar sta je over 5 jaar?

Over vijf jaar hoop ik dat ik nog steeds veel les geef en dat al mijn paarden nog bij mij zijn. Het zou geweldig zijn als ik tussen nu en vijf jaar veel mensen en paarden heb kunnen helpen. Dit wil ik niet alleen maar doen via één op één les maar ook door middel van informatieve video’s en wie weet misschien een eigen opleiding.

Nog veel plannen en dromen voor de toekomst. Ik heb in ieder geval mijn droombaan en ik hoop dat ik dit mag blijven doen.

 

Ik vond het een erg leuk interview (geschreven door Jennifer) en daarom wilde ik hem graag met jullie delen. Hier is de link naar de site: http://revelinch.com/2018/10/09/1058/