Laatst vertelde ik over mijn paard Vaka, hoe ze was toen ik net met haar begon te werken. Ik bedacht mij dat ze altijd zo onzeker was en bang was om iets fout te doen. Ook had ik het over Viti, hij vindt het ontzettend moeilijk als er veel druk op hem wordt gelegd. Saela herinnerde mij aan het stukje alles of niets, graag of helemaal niet (nou dan kom je jezelf echt tegen!). En Kiljan liet me zijn trots zien, het respect dat hij nodig had om te doen wat je aan hem vroeg. Ik besefte mij dat al deze paarden een stukje van mij hadden of ik een stukje van hen. Ik wist ook dat dit precies was waarom we bij elkaar waren gebracht. Deze kanten zullen elkaar versterken, en daardoor moeten we er allebei mee om leren gaan. Dus nu vraag ik mij af: In hoeverre lijk jij op je paard? Wat zijn jullie goede en slechte eigenschappen? Wat maakt dat jullie een goed team zijn? Of juist niet?

Vaka was onzeker, bang om het fout te doen (ja, bij paarden kan dat ook), ze raakte in paniek als ze moeilijke oefeningen moest doen, aan de lange teugel stappen kon ze niet, er was dan geen leiding waardoor ze niet meer wist of ze het wel goed deed. Ook door een hekje gaan was moeilijk, mag ik daar echt wel doorheen? Terwijl ik het over haar had, besefte ik mij dat ik eigenlijk mijzelf beschreef… Tegelijkertijd had ik door hoezeer ze nu is veranderd, eigenlijk herken je haar niet meer terug. Vaka staat nu heel hoog in rang, terwijl ze een aantal jaren terug alleen al met een blik van een ander paard er angstig vandoor vloog. Ze kan gewoon aan de lange teugel stappen, ze gaat ook graag mee het bos in. Ze is erg zelfverzekerd, als ik een ander paard pak wil ze nog wel eens heel hard mee rennen. Dan staat ze los in de tuin en kijkt ze mij aan, ‘Ja, ik mag toch ook wel mee?’.

Viti, Saela en Kiljan lieten mij ook allen zien waar ik nog aan moest werken. Je komt jezelf tegen als je met paarden werkt, dat is precies wat het zo prachtig maakt.

Maar hoe weet je nou of je op je paard lijkt? Denk eens na waar jullie tegenaan lopen? Is hij bijvoorbeeld moeilijk te pakken? Hoe reageer jij hier dan op? Word je misschien ongeduldig, of baal je er verschrikkelijk van dat jou iets niet lukt? Misschien heb je juist alle tijd en wacht je geduldig tot hij wel bij je komt.

Vindt je paard het lastig om alleen naar buiten te gaan? Hoe ga jij hier dan mee om? Besluit je om dan nooit meer naar buiten te gaan? Heb je ondertussen iemand in de buurt gevonden die wel met je mee wil? Ga je het toch gewoon proberen of neem je les? Of misschien vraag je je wel af hoe het komt dat hij niet alleen (of eigenlijk, samen met jou) naar buiten wil. Is er wel genoeg vertrouwen tussen jullie? Gaat hij graag mee als je hem komt halen? Is hij erg angstig of wil hij liever niet? Op het moment dat je je de vraag stelt WAAROM je paard iets niet wil ga je precies de goede kant op denken. Nu ga je bezig met een stukje zelfreflectie. Dit is essentieel als je met paarden werkt.

Ik werk graag los, in vrijheid met de paarden, op deze manier kunnen ze mij zoveel mogelijk vertellen. Ik vroeg Viti of hij een stapje achteruit wilde. Viti draait zich om en loopt weg. Ik was best verbaasd, normaal als ik hem aan het halster heb doet hij het altijd.. Ik loop naar hem toe en vraag het opnieuw: Viti, wil je een stapje terug doen? Nee, Viti liep weer weg. Ik dacht dat ik de oplossing had door hem een rondje te laten lopen als hij wegliep. Dit herhaalde zich meerdere keren en nog steeds had Viti geen enkel stapje achteruit gedaan! Ik was ondertussen best gefrustreerd. Zo moeilijk was het toch niet? Dit kon hij toch zonder problemen wel even voor mij doen? Waarom wil hij dit nou niet? Doe ik iets verkeerd (dit veegde ik eigenlijk direct weer van tafel, omdat ik er van overtuigd was dat Viti het gewoon simpelweg niet voor mij wilde doen). Het contact was die dag verbroken, ik heb besloten geen stapje achteruit meer te vragen, we hebben nog wel wat oefeningen gedaan om het goed af te sluiten maar daarna heb ik hem terug gezet op de wei. Dit alles heeft mij wel aan het denken gezet. Hoe zou ik kunnen zorgen dat hij het toch doet? Waarom vindt hij het nou zo moeilijk?

De weken die daarop volgde heb ik dit gewoon gelaten voor wat het was. Aan het halster hebben we wel achteruit geoefend maar niet meer los. Tot ik het toch weer wilde proberen. Viti, wil je een stapje terug? Nee, Viti liep wéér weg. Ik was er al wel achter dat Viti vaak vindt dat ik teveel energie bij mij draag. Ik moest dus in ieder geval mijn best doen om mijn ademhaling goed onder controle te krijgen en om rustig te blijven. Vervolgens heb ik geprobeerd om mijn achteruit-vraag-hulp zo klein mogelijk te maken. Inademen, en alleen met mijn stem vragen of hij een stapje terug wilde. Zijn hoofd ging wat omhoog en ik zag zijn borstspier aanspannen. Ik ben direct gestopt en heb hem beloond voor het aanstalten maken tot. We hebben een tijd geknuffeld alvorens weer opnieuw te vragen of hij een stapje achteruit wilde doen. Weer met dezelfde kleine gebaren. En ja hoor, zijn gewicht verplaatste zich een stukje naar achteren. Ik ben direct gestopt en heb hem helemaal de hemel ingeprezen. Wat geweldig knap dat je dit kan Viti!

Daar eindigde onze sessie van die dag. Ik besef mij nu dat Viti mij in een positie van onmacht plaatste omdat ik niet wist wat ik moest doen en waarom het niet lukte. Ik weet ook dat hij mij dwong om zich in hem te verplaatsen en beter naar zijn kleine signalen te luisteren. Viti heeft mij hier een wijze les geleerd. Ondertussen kan hij gewoon achteruit als hij los is, zonder problemen.

Hoe kom jij jezelf tegen als je met je paard werkt?