Laatst was ik in gesprek met een man, waar ik eventueel de opleiding zou gaan volgen. Het eerste jaar kon iedereen meedoen maar het tweede jaar moest je daar toelatingsexamen voor afleggen. Minimaal M niveau dressuur en L springen. Hier voegde hij nog aan toe: ‘want als jij mij vertelt dat je wel eens een bosritje maakt weet ik natuurlijk niet wat jij kan’. He, wat zeg je nou?

Op de terugweg in de auto dacht ik hier eens goed over na. Ik heb geen enkel niveau, nooit aan een wedstrijd meegedaan. Dressuur rijd ik wel, maar dan alleen om mijn paard te verbeteren. Springen is leuk voor de afwisseling en om andere spieren te trainen. Maar een niveau dat zou bewijzen wat ik met mijn paard kan? Dat vond ik niet kloppen…

Hoe vaak zien we niet dat dat gitzwarte, ontzettend mooie dressuurpaard de bak in geleid moet worden omdat hij anders schrikt van de bloembakken die ernaast staan? Of een paard dat telkens weigert voor de sprong, omdat hij misschien te weinig vertrouwen in de ruiter heeft? Dit allemaal in een veilige, stille, overdekte binnenbak.

En dan denk ik aan al die mensen die warm aangekleed naar hun paard gaan. Opzadelen, langs een drukke weg vol auto’s, vrachtwagens en trekkers rijden. Fietsers die totaal niet opletten en van achteren hun paard inhalen. Een geschrokken eend die uit de sloot opvliegt. Paarden die aan het rennen zijn in een weiland verderop. Dan heerlijk het rustige bos in, waar vogeltjes in de bladeren ritselen, reeën langs rennen, blaffende honden dreigend op je paard afkomen. Vervolgens een eindeloos lang zandpad waar je eens heerlijk gaat galopperen, aan het eind kun je je paard weer netjes terug nemen. Dan het mooiste van de hele rit, de grote open vlakte. De wind door je haren, een erg fris paard; genieten!

Ik denk weer terug aan het gesprek met de man, ondertussen tot de conclusie gekomen dat het niveau helemaal niks zegt over wat jij kan met je paard. Hoeveel vertrouwen heeft je paard in jou? Dat zou de vraag moeten zijn.