Zijn paarden schrikkerig, angstig en gevoelig?

Je hoort het telkens vaker: ‘mijn paard is sensibel’. Maar waarom zeggen we dit? Zijn de paarden dat ook echt? En waarom zijn ze dan zo angstig en gevoelig?

Een paard in de natuur rent niet van de ene naar de andere hoek van de prairies in de hoop een stal of een grot te vinden om in te schuilen. Gek genoeg denken wij juist wel dat paarden heel schrikkerig zijn. Maar is dit wel terecht?

 

Een tijd terug ging ik bij een handelsstal naar een PRE kijken, het verhaal waarmee ze te koop werd aangeboden beschreef een paard nog het één en ander nog moest leren en dat wat angstig was. Ik was natuurlijk erg benieuwd, het was een prachtige bruine merrie, voor de mensen waar ze stond zou het echter teveel tijd kosten om haar in te rijden.

Dit paard kwam uit Spanje, laat ik eerst voorop stellen dat ze daar niet altijd even diervriendelijk met paarden omgaan en dat ze zeker niet zo kostbaar zijn als hier. Een paard moet het gewoon doen, hij moet gewoon gereden kunnen worden en meewerkend zijn (dit zit natuurlijk al in het karakter van het paard) maar niet iedereen kan het aan om met dat tempo alles te moeten leren.

Maar goed, ik kom daar bij die stal aan. Er is een grote schuur met een aantal stallen, verbonden aan de binnenbak. Ik zie alle paarden vanuit een donkere ruimte aan hun hooi knabbelen, sommige negeren mij, andere willen kennismaken en een paar leggen de oren in hun nek en vertellen me heel duidelijk dat ik hier niet welkom ben.

 

Ondertussen komt de eigenaresse aanlopen, ik stel me voor en vertel dat ik naar de sensibele merrie kom kijken. ‘Ja natuurlijk, loop maar even mee.’ Aan het einde van het gangpad staat ze aan de linkerkant. De eigenaresse steekt haar hand door de tralies en heel rustig komt de merrie snuffelen, als ze echter op 20cm afstand van haar hand is trekt de merrie geschrokken haar hoofd terug. Dit herhaalt zich meerdere malen. De vrouw vertelt dat het al heel erg goed gaat en er al een paar keer iemand op gezeten heeft (wat???? wat zeg je???). Er komt een kindje aangelopen en als de vrouw iets te grote bewegingen maakt gaat de merrie angstig achterin haar stal staan. De eigenaresse voegt dit nog aan haar verhaal toe: ‘Ja, ze heeft de afgelopen weken alleen op stal gestaan, want ja, niemand kon er echt wat mee en erop zitten dat was niet zo’n succes, dus voor ons gaat ze teveel tijd kosten.’

Ik vraag of het mogelijk is om even met haar te werken in de bak, ‘ja tuurlijk, komt voor elkaar.’ Vervolgens sta ik daar een lange tijd te wachten, niemand komt terug dus ik kies een willekeurige bak uit om haar mee naartoe te nemen. Ze heeft al een halster om, maar als ik de staldeur open doe zie ik aan haar halster een touw van ongeveer twee meter hangen, aan de onderkant helemaal vol met mest en urine. Ik zoek ergens anders een normaal halstertouw en verwijder deze in de stal nog (hier zat namelijk geen haakje aan om het los en vast te klippen, hij was gewoon vastgeknoopt). Rustig neem ik haar mee naar de paddock en doe haar daar lekker los. Enorm goed beseffende dat de kans dat ik haar weer terug krijg erg klein is, gezien ze haar in de stal dus al niet kunnen pakken.

Ze briest een paar keer en begint vervolgens rondjes te draven. Zo hard als ze kan vliegt ze de bak door. Soms komt ze recht op mij af, ik heb mijn handen laag maar steek rustig alleen mijn wijsvinger iets omhoog. Ze ziet de minuscule beweging, schrikt en springt de andere kan op.

Ik laat haar eerst even haar gang gaan, hoe fijn is het dat ze voor het eerst in weken weer even naar buiten mag. Al die tijd dat ik daar in het midden van de bak sta negeert ze mij, ze kijkt soms wel mijn kant op, maar kijkt dan recht door mij heen. Vervolgens laat ik haar een aantal keer rustig van hand veranderen om te laten weten dat ik controle heb over haar voeten, af en toe verzamelt ze de moed om naar mij toe te lopen. Ze durft echter niet heel dichtbij te komen en blijft op ongeveer 2 meter afstand staan. Ik steek mijn hand naar voren om kennis met haar te maken. Ze wil graag snuffelen maar op het laatste moment trekt ze als een reflex haar hoofd weer terug, alsof ze anders geslagen wordt.

Ik sta ondertussen naast haar en probeer een plekje te vinden waar ze graag gekriebeld wil worden. Als ik haar goed observeer zie ik dat ze heel zachtjes aan het trillen is. Ik neem weer afstand in de hoop dat haar angst minder zou worden maar dan wordt het mij snel duidelijk dat dit niet direct van mensen komt. Ze kijkt nog eens angstig om zich heen en zet het vervolgens weer op een rennen. Ze is al heel erg bang om buiten te zijn. Ze staat bij het hek in de hoop dat ze haar “veilige” stal weer in mag. Ik loop rustig naar haar toe, klik het halstertouw aan haar halster en breng haar terug naar stal. Er gaat vanalles door mijn hoofd als ik tegenover haar een prachtige valk zie staan. Tevens helemaal achterin zijn stal, hij kijkt angstig uit zijn ogen.

De eigenaresse komt aangelopen en ik vraag haar naar de valk, ze zegt dat hij nog hengst is en erg leuk te rijden, alleen het pakken is heel lastig.

Wie kan mij uitleggen waarom je op een paard gaat zitten dat je niet eens kunt pakken??? En dan heb ik het niet over een weiland van die hectare maar een stal van 3 bij 3.

Op de weg terug gaat er vanalles door mijn hoofd. Ik moest kiezen tussen deze merrie, of een IJslander ruin die ook erg angstig was. De reden dat ik uiteindelijk voor de ruin heb gekozen is omdat hij contact maakte. Vaak zei hij: ‘ik wil niks met jou te maken hebben’, maar dan keek hij mij wel even aan. De PRE merrie deed of ik er helemaal niet was.

 

Ik ben alweer aardig afgedwaald merk ik, ten eerste wil ik hiermee laten weten dat je voorzichtig moet zijn met paarden en pony’s uit het buitenland. Er kunnen de meest geweldige vriendjes bij zitten, maar je weet weinig over hun verleden of de mensen die ze getraind hebben, uit ervaring weet ik dat trainingsmethodes en omgaan met paarden anders gaat in het buitenland. Dit hoeft niet altijd verkeerd te zijn, maar het is goed om een beetje voorzichtig te zijn.

Ook wil ik duidelijk maken dat de meeste paarden met goede training en huisvesting waarschijnlijk niet dezelfde problemen zouden hebben als nu. Dat zegt niet dat iedereen met problemen zijn paard verkeerd traint, maar het zou een oorzaak kunnen zijn. Hetzelfde geldt voor de huisvesting. Als paarden die in de winter de hele dag op stal staan omdat het weiland te nat is, er vervolgens vandoor gaan als je aan het rijden bent in de bak, is dat helemaal niet raar.

Ik ben aan het zoeken naar manieren om mensen ervan bewust te maken hoe het is voor een paard om de hele dag op stal te staan. Ik heb gedacht aan een livestream?

Of anders een serie, ‘the secret life of horses in stables’. Het eerste seizoen zal 10 afleveringen hebben, elke aflevering duurt 40 minuten.

 

Hoeveel mensen zouden het hele seizoen afkijken denk je? Ik ben er zeker van dat als je de moed hebt om het af te kijken, je zeer ontevreden en teleurgesteld de televisie uitzet. Maar wat als dit het enige is dat je kan zien? Het enige wat je doet, de hele dag?

Wat als je onterecht wordt opgesloten in de gevangenis? Onthoud dat er goed voor je wordt gezorgd, je mag sporten, krijgt goed te eten en hebt een redelijk bed. Zou je dan tevreden zijn?

 

Hoe voelt dit dan voor onze paarden?

 

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd.