Wij mensen zijn nogal recht door zee. Als wij ergens moeten komen lopen we daar in een rechte lijn op af. Nu doen paarden dit ook wel, als ze op zoek zijn naar de beste waterplas lopen ze ook niet 20 kilometer om. Maar het grootste verschil zit hem, in dat wij jagers zijn, en paarden prooidieren. Bij jagers staan de ogen vaak voor in het hoofd. Hierdoor kunnen wij beter diepte zien en goed in de verte kijken. Zo focussen wij op het dier wat wij zo meteen wel op zouden willen eten.
Bij prooidieren staan de ogen vaak aan de zijkant van het hoofd. Voor deze dieren is het belangrijk om zoveel mogelijk van de omgeving in de gaten te kunnen houden. Achter elke struik kan immers een roofdier schuilen.
Maar wat heeft dit nou te maken met hoe jij je paard benadert? Stel je even weer voor dat jij met je halster je paard uit de wei komt halen. Nog voordat je de eerste stap op hun terrein zet heb je al gezien waar het paard staat dat jij gaat pakken. De focus ligt al bij hem. Vaak lopen we in een rechte lijn op ons paard af, die moeten we hebben toch? Voor het paard kan dit soms bedreigend overkomen. Als een roofdier dat op zijn prooi af komt. Veel paarden zijn hieraan gewend maar sommige kunnen signalen afgeven om te laten merken dat ze het niet prettig vinden.
Signalen die ze dan afgeven zijn bijvoorbeeld:
- De oren weg draaien,
- Wegkijken,
- De schouder weg draaien.
- Snel met de ogen knipperen,
- Soms zelfs weglopen.
Dus de volgende keer dat je op je paard afloopt, probeer het eens met een bocht. Of met een paar rondjes in je weg. Mocht je toch één van deze signalen zien, doe een stap achteruit of blijf op je plek staan. Hierdoor laat je weten dat je hem gehoord hebt. Hoe mooi is het dat zelfs voordat je het paard een halster om doet, je al met hem communiceert?